„17 júlí er sorgardagur í íslenskri flugsögu. Mér líður eins og orðið hafi flugslys. Við höfum öll lifað það af, en lemstruð á sàl og líkama, trúlega til frambúðar.
FFÍ verður 66 ára 30.des. Þar er löng saga margra orrusta. Mikið hefur àunnist í formi bættra kjara kvennastéttar, sem þorði og reið à vaðið með margar kröfur sem þóttu fràleitar þegar þær voru bornar fram , en unnust þó.
FFÍ verður 66 ára 30.des. Þar er löng saga margra orrusta. Mikið hefur àunnist í formi bættra kjara kvennastéttar, sem þorði og reið à vaðið með margar kröfur sem þóttu fràleitar þegar þær voru bornar fram , en unnust þó.
Stéttarfélög urðu til í kjölfar iðnbyltingarinnar um miðja nítjàndu öld, þegar vélar fóru að koma í stað mannsafls og vernda þurfti kjör launþega hjá ört vaxandi stórfyrirtækjum.
Við iðnbyltinguna fór mannskepnunni nefnilega fyrst að hnigna í formi minni samkenndar og skeytingaleysis í garð annarra, en það er önnur saga.
Nú er staðan greinilega sú, að ganga á af stèttarfélaginu okkar dauðu. Slíkur er veruleiki í Bandaríkjunum, enda nýtur venjulegt launafólk þar hvorki veikindaréttar né uppsagnarákvæðis svo eitthvað sé nefnt og stéttarfélögum er steypt af stóli hverju af öðru. Hér á Íslandi hafa stéttarfélög verið öflug, hingað til, nýlegt dæmi er verkfall fólks í Eflingu í miðju Covid, þegar allir vildu að lífið færi í sem eðlilegast horf.
Þau stóðu keik!
Ég velti bara fyrir mér fyrir hverju verkslýðsfèlög eru að berjast, ef stórfyrirtæki geta bara sturtað þeim ofan í klósettið si svona, hugnist þeim svo?
Hvers vegna að vera með kröfur ef niðurstaðan er einhliða: haltu kjafti og éttu skît eða vertu úti?
Ég fékk mína uppsögn í dag, eftir 37.3 àr… hefur ekkert með þína frammistöðu að gera, fylgdi. Fràbært!!! Félagið mitt, í yfir 43 àr, hef gefið því ALLT! Og notið þess. Hóf störf 9. maí, 1977.
Hef verið í alls konar viðburðum og auglýsingum út um allt, án þess að fà krónu fyrir því stundum rennur manni bara blóðið til skyldunnar.
Líka þegar èg var beðin að gefa 10% af tekjum í júní og júlí til fèlagsins!!! Auðvitað.. við stefnum öll að sama marki. Ég leggst á árar, er aflögufær.
Nú er hins vegar búið að henda okkur öllum í ruslið..fleygja okkur öllum á einu bretti.
Er fólki bara fleygt?
Okkur er gert að skila einkennisfötunum í næstu viku… erum rétt að kyngja uppsögninni. Er engin mennska hinum megin?
Það að missa vinnuna kemur næst à eftir dauðsfalli nàins ættingja.
Er aum og brotin og lítil.. hefði aldrei trúað því að ég væri svo lítils virði og samstarfsfólk mitt..það falla mörg tár í kvöld.. en úrhelli fylgir uppstytta.
Erum að lifa sturlaða tíma. Meðan hin Norðurlöndin eru að laga sig að styttri vinnuviku og fjölskylduvænni atvinnustefnu,er stærsta fyrirtæki landsins að beygja fólk i duftið.
Trúi því að ég sé ekki svona forgengileg né við öll.
Stöndum þétt saman… við erum Icelandair þegar öllu er à botninn hvolft!“ — Sigurlaug Halldórsdóttir
Við iðnbyltinguna fór mannskepnunni nefnilega fyrst að hnigna í formi minni samkenndar og skeytingaleysis í garð annarra, en það er önnur saga.
Nú er staðan greinilega sú, að ganga á af stèttarfélaginu okkar dauðu. Slíkur er veruleiki í Bandaríkjunum, enda nýtur venjulegt launafólk þar hvorki veikindaréttar né uppsagnarákvæðis svo eitthvað sé nefnt og stéttarfélögum er steypt af stóli hverju af öðru. Hér á Íslandi hafa stéttarfélög verið öflug, hingað til, nýlegt dæmi er verkfall fólks í Eflingu í miðju Covid, þegar allir vildu að lífið færi í sem eðlilegast horf.
Þau stóðu keik!
Ég velti bara fyrir mér fyrir hverju verkslýðsfèlög eru að berjast, ef stórfyrirtæki geta bara sturtað þeim ofan í klósettið si svona, hugnist þeim svo?
Hvers vegna að vera með kröfur ef niðurstaðan er einhliða: haltu kjafti og éttu skît eða vertu úti?
Ég fékk mína uppsögn í dag, eftir 37.3 àr… hefur ekkert með þína frammistöðu að gera, fylgdi. Fràbært!!! Félagið mitt, í yfir 43 àr, hef gefið því ALLT! Og notið þess. Hóf störf 9. maí, 1977.
Hef verið í alls konar viðburðum og auglýsingum út um allt, án þess að fà krónu fyrir því stundum rennur manni bara blóðið til skyldunnar.
Líka þegar èg var beðin að gefa 10% af tekjum í júní og júlí til fèlagsins!!! Auðvitað.. við stefnum öll að sama marki. Ég leggst á árar, er aflögufær.
Nú er hins vegar búið að henda okkur öllum í ruslið..fleygja okkur öllum á einu bretti.
Er fólki bara fleygt?
Okkur er gert að skila einkennisfötunum í næstu viku… erum rétt að kyngja uppsögninni. Er engin mennska hinum megin?
Það að missa vinnuna kemur næst à eftir dauðsfalli nàins ættingja.
Er aum og brotin og lítil.. hefði aldrei trúað því að ég væri svo lítils virði og samstarfsfólk mitt..það falla mörg tár í kvöld.. en úrhelli fylgir uppstytta.
Erum að lifa sturlaða tíma. Meðan hin Norðurlöndin eru að laga sig að styttri vinnuviku og fjölskylduvænni atvinnustefnu,er stærsta fyrirtæki landsins að beygja fólk i duftið.
Trúi því að ég sé ekki svona forgengileg né við öll.
Stöndum þétt saman… við erum Icelandair þegar öllu er à botninn hvolft!“ — Sigurlaug Halldórsdóttir
https://gamli.frettatiminn.is/flugfreyja-birtir-launasedil-sinn/
Umræða
