Á þessum mæðradegi óska ég mér þess að við getum sameinast í að hefja viðskilnað okkar við ofríki, oflæti og „stétt með stétt“ nálgun megin-straums femínismans og hafið á ný samband við innihaldsríka og stéttamiðaða kvennabaráttu.
Staðreyndin er sú að verkakonan, fædd hér á landi eða flutt hingað, þarf mest allra á því að halda að við berjumst og stöndum með henni – og að hún fái að berjast og standa með sjálfri sér. Hún býr í veraldlegri veröld – hún þarf veraldlega baráttu.
Henni er raðað neðst í píramída íslenskrar launastefnu. Ef að verkakonan er einstæð móðir býr hún við gríðarlega erfiðar efnahagslegar aðstæður – tilvera hennar eru endalaus sundtök í tjörupolli íslenskrar stéttskiptingar. Á þessum tímapunkti er helsta björgun einstæðu verkakonunnar að komast í íbúð hjá Bjargi – en þar eru 3800 manns á biðlista, þrátt fyrir stöðugar yfirlýsingar íslenskrar valdastéttar karla og kvenna um að lausnin á húsnæðiskreppunni sé bara rétt handan við hornið.
Verkakonan græðir ekkert á eða með helstu tólum megin-straums femínismans; sjálfsritskoðun, hugmyndafræðileg kúgun, útilokun, þöggun – þetta eru allt tól þeirra sem að hafa of mikinn tíma og of lítið af raunverulegum veraldlegum vandamálum. Verkakonan á hvorugt: Tími hennar fer í að reyna að leysa þau veraldlegu vandamál sem arðránið skapar í lífi hennar – ekki að velta sér upp úr því hvort að „trad-wives“ hafi það svona eða hinsegin.
Verkakonan er í raun eina raunverulega trad-wife samfélagsins; vinnuafl hennar fer í að þrífa, gæta barna og aldraðra; hún er kúguð trad-wife arðræningja og opinberrar yfirstéttar. En sömu manneskjur og hafa áhyggjur af vandamáli sem er ekki vandamál hafa ekki áhuga á raunverulegum vandamálum verkakvenna.
Fyrir þau sem halda að dyggðaskreytingar séu það sama og barátta er alltaf betra að einblína á ímyndanir. Þær eru hvergi og allstaðar; eins sem gera þarf er að segjast vera betri en aðrir til að vinna mikinn persónulegan sigur í hinni ímynduðu baráttu. Þessvegna er megin-straums femínisminn vinsælasta áhugamál kvenna sem þegar hafa náð fullu lagalegu, valdalegu, stofnanalegu og efnahagslegu jafnrétti á við karla.
Verkakonan græðir ekkert á stöðugun upphrópunum vanstillts fólks um kvenfyrirlitningu hér og gagnkynhneigða yfirráðahyggju þar. Hún græðir ekkert á sjálfsupphafningu og ranghugmyndum fólks sem að misst hefur alla jarðtengingu, um að Feðraveldið kúgi allrar konur jafnt.
Líf hennar er bið frá einum mánaðarmótum til þeirra næstu – síðustu dagar mánaðarins snúast um hvort hún hafi efni á að kaupa bæði dömubindi og íbúfen, ekki um hver hafi unnið fórnarlambs-keppni internetsins þá vikuna.
Eitt sinn var kvenréttindabaráttan að miklu leiti fókuseruð á að betri veröld fyrir konur væri betri veröld fyrir alla – að efnahagslegur jöfnuður væri leiðin fram á við. En megin-straums femínisminn hefur engan áhuga á slíku. Eini jöfnuðurinn sem hann berst fyrir er jafnrétti konunnar sem er forstjóri eða konunnar sem er ráðherra eða borgarstjóri til að geta haldið því fram að hún sé hafi það í raun jafn slæmt og ræstingakonan.
Það sést m.a. á því að stærstu sambönd vinnandi fólks á Íslandi sjá ekkert athugavert við að taka saman höndum með forhertustu kapítalistum landsins í baráttu við eitthvað sem enginn í raun veit hvað er, í nafni femínismans. Í dag berjumst við gegn Hæstarétt Bandaríkjanna, á morgun fyrir því að kona hringi bjöllu íslensku kauphallarinnar, hinn daginn fyrir því að allrar stofnanir haldi kynjað bókhald, eftir viku því að allir segi öll. Svo berjumst við gegn þeim sem dirfast að benda á sjúkar þversagnirnar og yfirgengilega yfirborðsmennskuna sem fólgin er í því að vel settar og valdamiklar konur láti allt snúst um sig og kalli það róttæka baráttu – megin-straums femínisminn hefur því sem næst fullkomnað aðferðir sínar við að útiloka og smána þau sem ekki marsera í takt við skipanirnar.
Megin-straums femínisminn er trickle-down hugmyndafræði. Valdakonur koma saman og ákveða að mynda tengslanet og hjálpa hvor annari við að komast áfram upp metorðastigann og brjóta glerþök.
Verkakonan heldur áfram að reyna að fóta sig á glerhálu gólfi arðránskerfisins – hún á að gera sér að góðu brauðmola meðlima fagmenntastéttanna sem þeir láta náðarsamlegast detta á glergólfið stöku sinnum, í formi yfirlýsinga um að „innflytjendakonur séu líka konur“ eða „fokk feðraveldið“ eða álíka speki.
Ég vona af öllu mínu kvenhjarta á þessum degi móðurinnar að við förum að komast áfram í raunverulegri kven-réttlætisbaráttu. Verkakonan heldur dauðþreytt uppi samfélaginu með endalausri vinnu. Lífslíkur hennar dragast saman. Líkurnar á því að hún vinni sér til húðar eru miklar. Líkurnar á því að eftirlaunaárin einkennist af fátækt eru miklar. Líkurnar á kynslóðabundnu eignaleysi hennar og barna hennar eru miklar.
Hún er ódýrt vinnuafl samfélagsins – sem að kven-kapítalistar líkt og karl-kapítalistar notfæra sér til að auka völd sín og auð. Verkakonan er sú kona sem kvennabaráttan á að snúast um – hvað í ósköpunum amar eiginlega að hjá fólki sem vill frekar vinna að „því að fanga kynjamynstur hugrænnar vinnu á Íslandi“, eða vinna að „að nýskapandi leiðum við fjármögnun jafnréttisverkefna ríkisins með útgáfu sjálfbærra kynjaðra skuldabréfa um fjármögnun verkefna sem stuðla að kynjajafnrétti“, eða útbúa mælaborð sem „feli í sér myndræna framsetningu á breytum eins og hlutfalli kynjanna í sveitarstjórnum, nefndum og ráðum, upplýsingum um hlutfall sveitarfélaga með jafnlaunavottun og jafnréttisáætlanir“, eða að farið „verði í markvissa söfnun á kyngreindum tölfræðigögnum varðandi stöðu kynjanna í sjávarútvegi og fiskeldi“?
Engin kona velur að vera arðrænd. Þess vegna á megin-straums femínisminn ekkert svar eða bjargráð fyrir verkakonuna – hann lætur eins og allt snúist um val og frelsi til að velja – undir hans umsjón hefur nálgunin „hið persónulega er pólitískt“ úrkynjast endanlega. En eitt snýst sannarlega um val og frelsi til að velja og það er hvar við ætlum að berjast og við hverja. Ætlum við að berjast við illan anda Feðraveldisins með því að leyfa ofríkis-fólki að skemmta sér við að regluvæða líf okkar að öllu leiti og útskúfa rang-hugsurum, eða ætlum við að standa saman í raunverulegri stéttabaráttu, raunverulegri baráttu fyrir raunverulegu frelsi verkvenna og barna þeirra?
Ég veit hvað ég ætla að gera og ég held þið viljið mörg gera það líka.
Gleðilegan mæðradag – sjáumst sameinuð í stéttabaráttunni!
