Á Íslandi eru fjölskyldur fastar í þrældómi fjárhagslegra skulda vegna okurvaxta og óstöðugleika íslensku krónunnar. Þrátt fyrir að við teljum okkur sjálf vera frjálsa þjóð, erum við raunverulega bundin við bankana, lánasjóðina og okurvextina. Það er það sem hefur gert okkur að „bankaþrælum“ – við höfum engan raunverulegan möguleika á að sleppa úr þessu fjármálaofbeldi.
Það er engin vafi á því að okurvextir hafa alvarleg áhrif á íslenskar fjölskyldur. Vextirnir sem bankar á Íslandi taka fyrir húsnæðislán og bílalán eru mörgum sinnum hærri en þeir sem við sjáum í nágrannalöndum okkar.
Við erum að greiða fyrir hús sem við eigum ekki. Í raun og veru erum við á þeim stað að við borgum fyrir allt að fimm hús ef þau væru staðsett erlendis, en eigum varla neitt í okkar eigin húsum þegar allt kemur til alls. Hver einasta greiðsla sem við leggjum fram til bankans, er eins og að setja peningana í ruslið, þar sem við erum ekki að borga neitt af höfuðstólnum og stundum yfir 90% í okurvexti.
Við þurfum að spyrja okkur sjálf: Er þetta réttlætanlegt? Á hvaða forsendum eru þessar vextir réttlættir? Er þetta í raun og veru sanngjarnt gagnvart okkur, þeim sem sitjum fast í þessu fjármálaofbeldi?
Margar íslenskar fjölskyldur eru nú fastar í ótrúlega erfiðum aðstæðum þar sem lánin sem þær tóku fyrir á árunum áður, hafa vaxið upp úr öllu vali. Mörg húsnæðislán er vonlaust að greiða af, þar sem okurvextirnir hafa hækkað í kjölfar verðbólgu og falskrar skráningar á krónunni, fyrir útgerðina.
Hvað er hægt að gera til að snúa þessari þróun við? Ef við lítum á aðra Evrópuþjóðir, þá sést að þær hafa notið góðs af því að tilheyra stærri fjármálakerfum, eins og Evrópusambandinu. Ef við viljum tryggja að íslenskar fjölskyldur verði ekki áfram undir álagi þessara okurvaxta, þá verður að skoða alvarlega hvernig við getum tekið þátt í stærri fjármálamarkaði þar sem íslendingar hafa alltaf verið afskiptir. Það verður að koma í ljós hvernig ESB aðild getur hjálpað okkur til að skapa nýja stöðu fyrir íslenskt fjármálakerfi og styrkyngi á fjárhagslegri stöðu heimilanna.
Sagan hefur kennt okkur að íslenskir bankar hafa ekki getað sjálfir séð um okkar fjármál, þau hafa reglulega leiðst út í verðbólgu og ítrekaðar efnahagskreppur sem hafa haft skelfilegar afleiðingar fyrir fjölda kynslóða. Ísland hefur, vegna óstöðugleika krónunnar, hefur farið í gegnum margra ára stöðugar kreppur sem hafa ekki aðeins haft neikvæð áhrif á efnahag fólks heldur einnig á almenna vellíðan þjóðarinnar.
Við getum ekki látið þetta halda svona áfram. Ef við viljum að Ísland sé ekki áfram undir stjórn óreiðufólks og ónýtrar krónu og að okkar heimili verði ekki áfram föst í óréttlátri skuldabyggingu, þá verður að ræða fyrirhugaða aðild okkar að Evrópusambandinu. Það gæti verið leiðin til að auka stöðugleika, lækka vexti og skapa sanngjarnari og öruggari fjármálakerfi fyrir okkur öll.
Við erum búin að borga hærri vexti og lifa í óstöðugleika nógu lengi. Nú er kominn tími til að hugsa um framtíðina og tryggja að íslensk heimili geti lifað með stöðugum efnahagsgrundvelli. Ef við getum ekki séð um eigin fjármál sjálf, þarf að leita til stærri og sterkari kerfa. ESB aðild er ekki bara valkostur, það er nauðsyn.
