Uppvaxtarárin
Ég er fæddur og uppalinn á Langholtsveginum í Vogahverfinu í Reykjavík. Pabbi minn vann hjá Kaupmannasamtökunum og mamma var lengi vel húsmóðir en fór svo að vinna á skrifstofu hjá Vinnumálasambandi samvinnufélaganna. Við erum sex systkinin og komu þessi harðduglegu hjón okkur öllum til manns.
Ég var nokkuð atorkusamur sem barn og sífellt á þeytingi um Langholtshverfið. Ég naut þess að skoða náttúruna og safnaði m.a. pöddum sem ég geymdi í útigeymslunni hjá pabba. Auk þess eyddi ég mörgum stundum niðri við fjöruborðið þar sem ég safnaði hinum og þessum kvikindum sem ég fann. Á þessum árum ímyndaði ég mér að ég væri vísindamaður og væri að rannsaka öll þessi framandi dýr.
Ég gekk í Vogaskóla og eignaðist þar marga og góða vini. Við vorum heppin að alast þarna upp því þetta var á þeim tíma sem byggðin var ekki sprottin upp fyrir neðan Sæbrautina og því mikið leiksvæði allt um kring.
Ég varð fljótt áhugamaður um viðskipti og má segja að ég hafi verið nokkuð glúrinn þegar ég tók til þess bragðs að halda flöskutombólu. Á þessum tíma áttu krakkarnir enga peninga en flest gátu þau náð sér í flöskur sem hægt var að selja í búðinni fyrir nokkrar krónur. Þau keyptu sér því miða á tombólunni með flöskunum sem ég kom svo fyrir í kjallaranum hjá mömmu og pabba. Mamma var nú ekki par hrifin einn daginn þegar ég hafði fyllt kjallarann og má óneitanlega ímynda sér eitt af atriðunum úr Emil í Kattholti þegar hún kallaði „Gúndi, hvað ertu eiginlega búinn að gera strákur?“ Þessi fjársjóður sem safnast hafði saman eftir þessa tombólu entist í heila viku og ég gat keypt pylsu og kók svo dögum skipti handa mér og vinum mínum.
Þegar ég eltist fór ég svo að selja blöðin, DV og Vísir. Til að byrja með fékk maður takmarkaðan fjölda af blöðum (25 stk) en eftir því sem maður varð sjóaðari og gat selt meira (50 stk) þá var hægt að fá fleiri blöð og var það kallað „að komast í prentsmiðjuna“ að sækja blöðin og gat maður þá fengið þau nokkrum klukkutímum fyrr. Í prentsmiðjunni var alltaf hægt að ná sér í súkkulaði sem gerði þær ferðir vissulega mun meira spennandi. Það voru ekki nema þeir allra hörðustu sem komust „í prentsmiðjuna“ 
Í hverfinu voru útibú fyrir stjórnmálaflokkana Framsóknar og Sjálfstæðisflokksins og þeir buðu stundum upp á samlokur og gos fyrir okkur strákana ef við dreifðum bæklingum fyrir þá. Við tókum dreifingu þessara áróðurspésa að okkur og hjóluðum um hverfið með bæklingana. Þrátt fyrir allt þetta yfirgengilega át af súkkulaði og samlokum var ég tágrannur á þessum árum enda var maður alltaf á ferðinni.
Ég byrjaði snemma að vinna og var ekki nema 8 ára gamall þegar ég tók að mér að aðstoða í versluninni Víði í Starmýri. Þetta var á þeim tíma þegar krakkarnir fengu sumarkaup fyrir að fara í sveit eða vinna einhver létt verk. Þegar ég eltist þá vann ég allar helgar og á sumrin í versluninni og lærði mikið um viðskiptahætti og þjónustu.
Ég átti góða barnæsku og unglingsár en hugurinn leitaði fljótt á aðrar slóðir. Meira um það á morgun
[Myndin er af mér og Dedda syni Bolla Kristinssonar og Kristínar Waage. Við Hendrikka Waage vorum dugleg að passa á þessum árum
