Heimilisofbeldi er ævafornt – Fjallað er um málið á vefnum: www.karlaathvarf.is/ofbeldi-gegn-korlum-a-islandi
Heimilisofbeldi hefur sennilega verið til síðan sambúð hófst eins og annað ósætti. Í upphafi voru engar frásagnir af þeim, enda ekkert um skráningar. Það má þó vera ljóst að þegar tveir einstaklingar takast á, þá sigrar sá sem er sterkari á því sviði sem átökin eru.
Snemma á síðustu öld varð nokkur umræða um ofbeldi sem konur urðu fyrir og baráttukona gegn ofbeldi, Erin Pizzey, stofnaði fyrsta kvennaathvarfið í Bretlandi 1971. Nú eru konur ekkert frekar fórnarlömb heimilisofbeldis, nema síður sé, en það hefur verið algjört tabú að ræða ofbeldi sem konur beita.
Fréttir um heimilisofbeldi sem karlar verða fyrir
Það er vel þekkt að karlmenn tala ekki mikið um ofbeldið sem þeir verða fyrir og enn síður að hafa þolað það af hendi kvenna, og allra síst maka. Því hefur alla tíð verið lítið um þessar fréttir. En svo hafa fjölmiðlar af einhverjum undarlegum ástæðum forðast að fjalla um þetta. Ein og ein frétt slæðist þó inn eins og fréttirnar sem birtust hér að neðan.
2008 undir fyrirsögninni Karlar fórnarlömb heimilisofbeldis og þar segir „Samkvæmt nýrri könnun sem gerð var í Bandaríkjunum eru það ekki einungis konur sem eru fórnarlömb heimilisofbeldis, heldur verða karlar einnig fyrir því. Tæplega 30% þeirra karla sem þátt tóku í könnuninni höfðu sætt ofbeldi af hálfu maka sinna.“
2013 Konur gerendur heimilisofbeldis til jafns við karla og þar segir: „Um er að ræða eina ítarlegustu samanburðarrannsókn sem gerð hefur verið á heimilisofbeldi, en rannsóknin leiðir í ljós að konur beita líkamlegu og andlegu ofbeldi til jafns við karlmenn. Þá sýnir rannsóknin að konur eru ekki síður stjórnlyndar en menn í heimilisaðstæðum.
Samanburðarrannsóknin var framkvæmd af 42 fræðimönnum við 20 háskóla og tók til 1.700 rannsókna á 17 fræðisviðum. Rannsóknin tók tæp þrjú ár í framkvæmd.(leturbr. höf)“
Nú er greinilegt að rannsakendur eru farnir að veita þessu meiri athygli:
2014: Körlum ekki síður nauðgað en konum og þar segir „ … Fórnarlömb nauðgana eru að verulegu leyti karlmenn, eða allt að 40 prósentum og konur eru áberandi í hópi gerenda.“ Í fréttinni er vitnað í fjölda greina um þetta. Það kom líka út grein frá 2017 í Scientific Amercan, Sexual Victimization by Women Is More Common Than Previously Known og vitnað í rannsókn síðan 2014 með sömu niðurstöðum.
Mikil hógværð er á Íslandi að segja fréttir af ofbeldi sem karlar verða fyrir.
Árið 2017 komu fjórar fréttir um að konur hefðu verið vistaðar í fangageymslu vegna heimilisofbeldis, ein í Grafarvogi, tvær í Kópavogi og svo á höfuðborgarsvæðinu. Sennilega hefur lögreglan verið kölluð tvisvar sitthvorn daginn til að handtaka konuna í Kópavoginum. Það sem einkennir allar þessar fréttir er að þær birtast bara í einu dagblaði og þær eru ekki nema 2 línur hver.
það er greinilega ekki verið að eyða miklu netplássi í þess háttar fréttir, eða eins og sagt var í gamla daga, spara prentsvertuna í svona. Það var t.d. hörmulegt ofbeldi framið á menningarnótt 2024 og voru því gerð mikil og ítareg skil en það var varla orð um það að 2020 þegar stúlka reyndi að skera pilt á háls og olli honum miklum andlegum skaða, segir móðir hans að kraftaverk að sonur sinn sé á lífi. Alltaf er farið með þessar fréttir eins og feimnismál.
2020 segir talsmaður Heimilisfriðar í Fréttablaðinu: Ná góðum árangri gegn heimilisofbeldi (ekki er hægt að nálgast blaðið lengur): „Kynjahlutföllin eru enn þá mjög ójöfn hjá okkur, 75 prósent þeirra sem leita til okkar eru karlar, en 25 prósent eru konur. Samkvæmt rannsóknum er þó ekki svona skarpur munur á gerendum. Þær benda til að það sé ef til vill miklu minni munur á ofbeldishegðun karla og kvenna en oft hefur verið talið,“ útskýrir Andrés.
„En ég held að það sé meiri skömm hjá konum vegna heimilisofbeldis og það sé hindrun sem kemur í veg fyrir að fleiri konur leiti sér aðstoðar.“
Einstakar reynslusögur og rannsóknir birtust
Eins og komið hefur fram þá eru karlar ekkert mjög málglaðir um ofbeldi sem þeir verða fyrir af hendi eiginkvenna og enn síður fjölmiðla að segja því, en fjölmiðlar vilja vera málefnalegir og opnir og einstaka reynslusögur komu þá fram um karlkyns þolendur
2013 undir fyrirsögninni “Hún var grimm og andstyggileg“. Fréttin er upp úr Ísland í dag sem er í greininni. Þar lýsir þrítugur karlmaður hroðalegu andlegu ofbeldi af hálfu konu sinnar. Þar segir m. a. „Við erum komin stutt á leið í umræðunni um konur sem beita karla ofbeldi. Það eru miklir fordómar í samfélaginu þegar það kemur að þessum málum og staðreyndin er sú að þegar karlar eru þolendur ofbeldis eru viðhorfin allt önnur. Margir, meira að segja fólk sem vinnur við að hjálpa konum sem lenda í heimilisofbeldi, trúa ekki að þetta sé staðreynd, að konur séu oft gerandinn og karlinn þolandinn.“
Önnur grein kom sama ár undir nafninu „Það er einfaldlega til vont fólk“ sem fjallaði um andlegt ofbeldi sem karlmaður þurfti að þola, en þá var lítið farið að tala um andlegt ofbeldi.
2015 kemur greinin Sextán ára ofsafengin og ofbeldisfull sambúð þar sem tveir heimilisfeður lýsa sambúðinni og tálmunum sem fylgdu í kjölfarið.
2017 virðist villast inn fréttin Karlkennarar áreittir og þar segir: „Algengara er að karlkennarar verði fyrir einelti, andlegu ofbeldi og kynferðislegri áreitni í starfi sínu en kvenkyns starfsfélagar þeirra“. Þetta kom auðvitað formanni vinnuumhverfisnefndar KÍ á óvart þótt sambærileg niðurstaða hefði verið um norska hjúkrunarfræðinga. Mannlige sykepleiere mer utsatt for trakassering Þar segir: „Mannlige sykepleiere oppgir dobbelt så ofte som kvinnelige at de utsettes for seksuell trakassering fra andre ansatte på arbeidsplassen“. Þetta virðist enn standa í hálsi afneitunarsinna.
Á þessum árum áttu nemendur sem vildu fara út fyrir hefðbundinn ramma og skoða annað en ofbeldi sem konur urðu fyrir og skoðuðu upplifanir karlþolenda
2000 kemur frétt um málið undir Konur lemja líka (greinin er lokuð á bak við áskriftarvegg Morgunblaðsins) en þar stendur „ “Tilhneigingin er að finna eins konar afsökun fyrir því ef kona beitir ofbeldi. Margir í vestrænum samfélögum hafna þeirri hugmynd að konur geti beitt ofbeldi nema þá við sérstakar aðstæður, í sjálfsvörn eða til að vernda börnin sín. Og ef ekki er hægt að skýra ofbeldið með þessum ástæðum eru þær taldar geðveikar. Þær eru sagðar veikar á meðan karl sem fremur sams konar verknað er sagður harðsvíraður glæpamaður.“ Þar segir einnig: „”Þær bíta, sparka, slá, hrinda, henda hlutum í viðkomandi. Einnig grípa þær til þess að læsa makann úti og skemma eigur hans. Í alvarlegri tilvikum hrinda þær manninum niður stiga, reyna að kæfa hann eða kirkja og beita lífshættulegum vopnum.
Þetta leiðir stundum til dauða. Íslensk rannsókn sem gerð var um manndrápsmál á árunum 1920-1991 sýnir að í þeim fimm tilvikum þar sem kona var gerandi voru öll fórnarlömbin núverandi eða fyrrverandi eiginmenn eða sambýlismenn. Í skýrslu dómsmálaráðherra frá 1997 kemur fram að á eins árs tímabili hafi 650 karlar á aldrinum 18-65 ára mátt þola líkamlegt ofbeldi af völdum núverandi eða fyrrverandi maka (leturbr. höf.). Andlegt ofbeldi er einnig algengt milli maka. Í því felst m.a. árás með orðum í þeim tilgangi að valda sálrænum sársauka.“ Takið eftir að á einu ári hafi 650 karlar mátt þola heimilisofbeldi af hálfu maka.
2018 birtist greinin, Rómantísk kyrrð yfir dauðanum, sem fjallar um afleiðingar kynferðislegs ofbeldis sem mennirnir urðu fyrir bæði af hálfu karla og kvenna, og segir að þeir þjást allir af sterkri sjálfseyðingarhvöt og sjálfsvígshugsunum.
Eftir #MeToo byltinguna þá hætta fjölmiðar nánast alveg að segja frá ofbeldi sem konur beita karlmenn
Karlaathvarf!
Karlar hafa verið barðir miklu lengur en íslensku greinarnar nefna og í júlí 1986 birtist frétt í Morgunblaðinu um að það sé umræða um að stofna karlaathvarf í Bretlandi. Þar segir m.a.: „Æ fleiri breskir karlmenn sæta nú ofbeldi af hálfu eiginkvenna sinna. Hafa sumir fengið hina hroðalegustu útreið, verið lamdir til óbóta eða illa leiknir á annan hátt. Er til dæmis ekki óalgengt að konur skeyti skapi sínu á eiginmönnum sínum og helli yfir þá sjóðandi vatni.“
Hvernig er ástandið á Íslandi. Þótt það hafi gengið mjög greiðlega að opna kvennaathvarfið í árslok 1986 þá hefur það gengið erfiðlegra fyrir hinn helming fórnarlambanna. 1989 þegar verið var að ræða fjárlög og stuðning til kvennaathvarfsins hafði Albert Guðmundsson þingmaður orð á því hvort ekki ætti líka að huga að karlaathvarfi.
2005 afhendir formaður félags ábyrgra feðra ósk til þáverandi borgarstjóra Samfylkingarinnar, Steinunnar Valdísi Óskarsdóttur, um að borgin yrði félaginu innan handar við að stofnun Karlaathvarfs, því 7% feðra sem höfðu samband við félagið höfðu kvartað yfir líkamlegu ofbeldi af hendi sambýliskvenna. Þess ber að geta að reikna má með að þetta séu bara feður og bara lítill hluti þeirra, því mikil tregða ef ekki ómöguleiki að skoða þetta ofbeldi. Orðrétt segir í fréttinni (10. mars 2005): „Þess má geta að karlaathvörf eru rekin í Bandaríkjunum, Bretlandi og á Norðurlöndum „Forsjárlausir feður eru stór hópur og lítið gert fyrir þá,“ segir Garðar sem telur oft og tíðum mannréttindi brotin á forsjárlausum feðrum“ Það eru 20 ár síðan þessi frétt birtist og ekkert hefur gerst. Þess ber að geta að hér er bara verið að tala um feður, en ekki karlmenn almennt sem eru í sambúð.
Það er rétt að geta þess að starfrækt eru Samtök um stofnun karlaathvarfs sem hafa í nokkurn tíma reynt að kynna raunveruleikann fyrir fjölmiðlum og sótt um stuðning hjá hinu opinbera og fyrirtækjum án nokkurs árangurs.
Þöggunin
Á Norðurlöndum hefur verið heldur opnari umræða um karlþolendur heimilisofbeldis. Á heimasíðu karlaathvarfsins eru greinar um þessi mál á Norðurlöndunum, Noregi, Svíþjóð og Danmörku. Þar kemur fram að karlmenn verða ekkert fyrir minna ofbeldi af hálfu maka sinna en konur, nema síður sé. Þetta er allt í samræmi við áratuga rannsóknir um þessi mál sem hafa verið skoðaðar síðustu áratugi og Erin Pizzey upplifði fyrir hálfri öld.
Nú eru flestir, ef ekki allir, sammála um að með #MeToo-byltingunni hafi falin umræða komið upp á yfirborðið og verið jákvæð. En með #MeToo-byltingunni kemur sennilega mesta galdrabrennufár síðustu tveggja alda.
Það var gasprað mikið um valdeflingu kvenna en sumar efldust í hatri á körlum vegna þess að forsvarsmenn fyrirtækja voru að stærstum hluta karlar og var þá byrjað að kenna feðraveldinu um allt og ekkert. Byrjað var að safna sögum af kynferðislegu áreiti og ofbeldi karla undir merkinu #MeToo. Í fyrirsagnirnar voru settar upp umsagnir um litríkar uppákomur eins og káf og klíp, en fjöldinn var langmestur í almennri hegðun, eins og gamanyrði, háðsyrði og jafnvel augngotur eins og að ráðherrar væru að horfa á rassa þingkvenna eða vinnuhópur fór á súlustað.
Okt 2017 Fjölmiðlar mötuðu þetta sem hroðalegt kynferðislegt ofbeldi. Allir áttu að hoppa á vagninn. Í DV kom fréttin „„Ógeðslegur útúrsnúningur“ – Unglingsstúlkur hraunuðu yfir leikkonuna eftir frétt Mbl.is“ Leik- og söngkona varð það á að segja á Facebook að hún hefði aldrei orðið fyrir áreiti og allir hefðu komið vel fram við hana. Var þá ráðist á hana og hún sá sitt óvænna að taka færsluna niður.
2018 benti kennari við Háskólann í Reykjavík á skaðsemi tálmunar og kynjahlutleysi heimilisofbeldis og þegar hann sagði að konur træðu sér inn á vinnustaði karla þá var það notað til að segja honum upp og Nokkrir nemendur við HR fagna ákaft brottrekstri Kristins.
Blaðakonu varð það á að tala við fyrri barnsföður móður sem stóð í hatrömmum forsjárdeilum við danskan föður. Það var ráðist mjög harkalega á þennan blaðamann og blaðið sem birti greinina.
Það var byrjað að ásaka karlmenn um allt mögulegt og ómögulegt er snerti kynferðislegt áreiti og ofbeldi. Það var öllum þessum málum sameiginlegt að slúðrið var dregið upp mörgum árum eftir að atburðurinn átti að hafa gerst, aldrei var farið ofan í málið, hvorki hvað gerðist, undir hvaða kringumstæðum það gerðist né hvaða mörk var farið yfir né hver setti þau. Fjölmiðlar léku aðalhlutverkið í þessu slúðurofbeldi með aðstoð dyggra kynjafræðinga og tókst að eyðileggja eitt besta fótboltalið Evrópu og svifta fjölda tónlistarmanna lífsviðurværinu. Undirskriftasafnanir voru gegn þingmanni sem vildi gera tálmun refsiverða þegar hann varð aðstoðamaður dómsmálaráðherra.
Á heimasíðunni karlaathvarf.is eru nokkrar greinar um þöggunina sem ríkir um þessi mál á Íslandi og víðar. Þar má sérstaklega benda á greinina; Þögnin sem varð að þegja – Erin Pizzey 85 ára (undir millifyrirsögninni: Hver er gerandi og hver er þolandi), og greinina Er þögnin Guls ígildi, þar sem talskona Stígamóta reynir að þagga niður umræðuna um þessa skuggahlið samfélagsins.
Íslenskar rannsóknir
Rannsóknir á heimilisofbeldi á Íslandi hafa alla tíð verið í skötu líki eins og nú.
Árið 1980 gerðu Hildigunnur Ólafsdóttir, Sigrún Júlíusdóttir og Þorgerður Benediktsdóttir skýrslu sem ber heitið „Ofbeldi í íslenskum fjöldskyldum“ og birtist í 17. árgangi blaðs Geðverndar. Það er mjög við hæfi, því innihaldið á greininni á ekkert skylt við fagleg vinnubrögð hlutlausra rannsókna, en mætti kalla að það sé ákveðin geðveila í vinnslu og umfjöllun um þessi mál, en svo getur hver og einn dæmt um það sjálfur, en nær eingöngu er fjallað um ofbeldi sem konur verða fyrir, þrátt fyrir nafnið, og allar af þeim að ósekkju, það er bara minnst á þegar þær hafa verið ölvaðar, en ekki talað um að þær hafi þá hugsanlega verið að beita mennina ofbeldi eins og Erin Pizzey benti á í sinni athugun á svipum tíma.
1997
Í framhaldi af þessu sjónarspili er farið í enn eina sýndarrannsóknina og dómsmálaráðuneytið birti skýrslu 1997 sem bar heitið
Eins og nafnið ber með sér þá er fyrst og síðast verið að leita að tilfellum þar sem konur eru fórnarlömb eiginmannanna, en alls ekki að leita að sannleikanum um kynjaskiptingu ofbeldis. Af einhverjum undarlegum ástæðum villtist þessi niðurstaða inn í skýrsluna:
Ofbeldi sem konur og karlar verða fyrir af hendi maka.
Hér sést að lítill munur er á ofbeldi kynjanna, nema þegar það verður einu sinni, sem er meira þegar ofbeldisaðilinn sleppur sér, en ekki um endurtekna ofbeldishegðun kynjanna.
Það virðist vera sem barðir karlmenn á heimilunum haldi áfram að svara fyrir sig því í apríl 2009 blæs Félags- og Tryggingamálaráðuneytið í lúðra og tilkynnir að nú eigi að fara í Rannsókn á ofbeldi gegn konum. Aftur er Hildigunnur Ólafsdóttir ráðgefandi í þessum sjónleik. Ríkið heldur áfram að styrkja þetta með mörgum tugum milljóna. Það vekur enga athygli að leitað var aðstoðar hjá félagasamtökum og þau eru talin upp og þar koma upp nöfnin Aflið, kvennaathvarfið, Kvennaráðgjöf, Sólstafir, Stígamót, Efling, Félag einstæðra foreldra, Fjölmenningarsetur, Mannréttindaskrifstofa Íslands, Rauði krossinn og Samtök kvenna af erlendum uppruna. Það fer ekki mikið fyrir jafnrétti í þessum lista, en rétt er að benda á að Félag einstæðra foreldra er annað nafn á Félagi einstæðra mæðra en hefur ekkert með foreldrajafnrétti að gera.
Í kafla 2.2, Aðferð, stendur: „Notast var við tvo viðtalsramma, annars vegar fyrir þau félagasamtök sem hafa að meginmarkmiði að veita aðstoð konum sem hafa verið beittar ofbeldi í nánum samböndum og hins vegar félagasamtök sem stundum veita aðstoð konum sem hafa verið beittar ofbeldi í nánum samböndum.“
Það þarf ekki að eyða fleiri orðum í þessa rannsókn, markmið hennar er augljóst, einhliða ásakanir á karlmenn.
Í sept 2010 kemur frétt undir fyrirsögninni Konur lemja karla líka. Þar stóð: „Árið 2006 samþykkti þáverandi ríkisstjórn aðgerðaráætlun gegn kynbundnu ofbeldi. Eitt af því sem átti að rannsaka var hlutur karla sem þolenda ofbeldis. Nú er aðgerðaáætlunin að renna sitt skeið. En ekkert bólar á rannsókninni (leturb. höf.) enda er þetta kannski ekki mikið vandamál. Það getur varla verið algengt að karlar verði fyrir ofbeldi á heimilum sínum eða hvað?
Rannveig Þórisdóttir, félagsfræðingur og deildarstjóri upplýsinga- og áætlanadeildar Lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu, segir að ekki séu til margar rannsóknir á málinu en þær erlendu rannsóknir sem gerðar hafa verið bendi til þess að það sé ekkert endilega sjaldgæfara að karlmenn verði fyrir ofbeldi af hálfu maka en konur (leturb. höf.)
Miðað við þau gögn sem lögregla hefur sé hins vegar ljóst að það sé mun sjaldgæfara að slík mál séu tilkynnt til lögreglu.
Þær rannsóknir sem þó hafa verið gerðar hér landi undanfarin ár veita fá svör vegna þess að þær fjölluðu eingöngu um konur sem þolendur ofbeldis en ekki sem gerendur.“
Eitthvað hefur minni Rannveigar förlast með árunum því 3. júní 2021 var hún þátttakandi á áróðursmynd dómsmálaráðherra og ríkislögreglustjóra undir nafninu Ekkert ofbeldi án gerenda, Aðgerðir stjórnvalda vegna gerenda í ofbeldismálum (búið að fjarlægja). Rannveig Þórisdóttir vitnar í fjölda tölfræðigagna sem bara eru mál sem hafa komið inn á borð lögreglunnar eins og hótanir, ofbeldi systkina, en þegar kemur að kynjaskiptingu ofbeldis þá er skýrt tekið fram að um sé að ræða mál sem koma til lögreglu. Þegar þessir opinberu aðilar eru að ljúga hvítt að almenningi þá segja þeir með mjög smáu letri, miðað við þau mál sem koma til lögreglunnar, en tala annars alltaf um þolendur og gerendur án þess að nefna kyn.
Eins og komið hefur fram á síðu Karlaathvarfsins þá hafa Norðurlöndin verið heldur hlutlausari í sínum rannsóknum og viðhorfum. Árið 2011 gaf Norðurlandaráð út tímaritið Nordisk information för kunskap om kön, KIKK og þriðja tölublaðið var með greinin Tema: Køn og vold Det voldelige køn? Nye blikke på et gammelt problem. Þar er grein sem ber heitið När kvinnor slår Þar byrjar greinin á: „Flera forskningsstudier visar att det är lika vanligt att kvinnor utövar våld i nära relationer som att män gör det. Det har lett till en intensiv debatt om hur våldet ska förstås. En del forskare menar att det är dags att förändra synen på kvinnan som offer för mäns våld.
Det är i stora kvantitativa enkätundersökningar det har visat att ungefär lika många kvinnor som män utövar våld mot sin partner“. Þótt það séu komin næstum 15 ár síðan greinin var skrifuð þá eru íslensk stjórnvöld og femínísk samtök enn með höfuðið í sandinum.
Þarna er örlítið minnst á finnskar og norskar rannsóknir og sýna þær að konur beita að minnsta kosti jafn oft ofbeldi og karlmenn, en ef karlmenn beita því, þá njóti þeir aflsmunar. Sama mátti segja um sænska rannsókn frá 2005 en það kemur fram að konurnar áttu oftast upptökin, og þegar rannsakendurnir Carita Remahl og Peter Gill birtu niðurstöðurnar 2005 þá var þeim hafnað af femínískum rannsakendum.
Nú þegar konur eru í yfirgnæfandi meirihluta háskólanema og sérstaklega í félagslegu námi eins og kynja-, mannauðs- sálfræði- fjölmiðlafræði og félagsráðgjöf þá þurfa nemendur að gera lokaverkefni, BA, MA og doktorsverkefni. Það hefur verið mjög algengt að tala við nokkrar konur og þær beðna um að segja frá ofbeldi sem þær verða fyrir, Örlítið hefur verið um að karla hafa verið spurðir hvers vegna þeir beita konur ofbeldi. Þetta hefur gert það að verkum að yfir landann flæðir umræða um vonda karlmenn og kallaðar karlrembur með eitraða karlmennsku.
Femínísku samtökin eins og t.d. Kvennaathvarfið og Stígamót ljúga því að konur séu nánast aðeins þolendur og langflestir gerendur séu karlmenn.
Nú hafa femínísku samtökin, og UN Women þar á meðal, ítrekað flaggað fjölda rannsókna sem sýna hvað konur eru mikil fórnarlömb. Það er þeim öllum sameiginlegt að eingöngu er haft samband við konur eða þar sem konur koma eins og slysadeild, Stígamót, kvennaathvarfið eða sambærileg samtök.
Það er ekki til nein hlutlaus rannsókn sem sýnir að konur séu nánast bara þolendur og karlar gerendur í heimilisofbeldi, engin engin. Allar sýna að heimilisofbeldi er ekki kynjaskipt.
Þrátt fyrir þessa staðreynd þá fá femínísku samtökin hundruð milljóna af skattfé almennings á hverju ári meðan samtök karla hafa ekki fengið eina einustu krónu og karlmenn sem búa við heimilisofbeldi geta ekkert leitað til að fá aðstoð og geta bara grátið í koddann eða tekið sitt eigið líf.
Nú er þetta ekki skrifað til að rýra stuðning kvennasamtaka sem aðstoða konur sem verða fyrir og/eða búa við ofbeldi. Það má ætla að baráttan gegn þessu samfélagsmeini sem ofbeldi er verði miklu árangursríkari ef það er tekið upp úr skotgröfum kynjastríðsins og það sé möguleiki á að aðstoða karla sem búa við ofbeldi á þeirra eigin forsendum eins og komið er á móts við konurnar á þeirra eigin forsendum og koma í veg fyrir að þeir bresti, springi og láti hendur standa fram úr ermum með alvarlegum afleiðingum fyrir makann eða að þeir taki sitt eigið líf sem er stór ástæða fyrir algengi sjálfsvígs karla.
