Rannsóknin gefur til kynna að þátttakendur með íslenskt ríkisfang upplifi að jafnaði minna álag í starfi, meiri stuðning frá stjórnendum og minna óöryggi í starfi en fólk með erlent ríkisfang. Þá upplifi fatlaðir þátttakendur og þátttakendur með skerta starfsgetu að jafnaði minni stuðning frá stjórnendum og meira óöryggi í starfi en ófatlað fólk og fólk með engar skerðingar.
Alls greindu 4 prósent þátttakenda frá reynslu af kynferðislegri áreitni á núverandi vinnustað. Þegar svör voru greind eftir stærð vinnustaða og tegund starfs kom í ljós að fólk sem starfar á fámennum vinnustöðum (1-9 starfsmenn) er ólíklegra til að hafa orðið fyrir kynferðislegri áreitni (1 prósent) en fólk á stærri vinnustöðum (4,2 – 5,1 prósent). Sérfræðingar í umönnunarstörfum reyndust mun líklegri en fólk í öðrum störfum til að hafa orðið fyrir kynferðislegri áreitni á vinnustað eða 13 prósent á móti 1 til 6 prósentum. Þar á eftir kom starfsfólk í þjónustu- og verslunarstörfum eða 5,9 prósent.
Meirihluti þátttakenda eða 72 prósent taldi að #MeToo hreyfingin hafi haft jákvæð áhrif á íslenskt samfélag. Konur eru jákvæðari í garð hreyfingarinnar en karlar, en 81 prósent kvenna taldi hreyfinguna hafa haft mjög eða frekar jákvæð áhrif á móti 63 prósentum karla.
Rúmlega 41 prósent fulltrúa stjórnenda greindi frá því að unnið sé eftir jafnréttisáætlun á þeirra vinnustað. Um 42 prósent stjórnenda svöruðu því til að á vinnustaðnum hafi verið framkvæmt áhættumat sem tekur til alls vinnuumhverfisins og um 20 prósent greindu frá því að áhættumat hafi verið gert sem tekur til hluta vinnuumhverfisins. Einungis um 7 prósent sögðu að áhættumat hafi náð til sálfélagslegra þátta.