,,Elísabet Ronaldsdóttir hefur, með því að skila fálkaorðu, sem henni hafði verið veitt, minnt okkur á hvað orður eru. Þær eru glingur og prjál, leifar frá liðnum tíma. Við eigum að leggja þær niður ásamt öðru slíku.
Þar má nefna sendiráð og sýndarmennskuna í kringum þau. Sendiráð hafa vafalaust verið nauðsynleg fyrr á öldum og fram eftir 20.öldinni. En nú eru samgöngur á milli landa svo tíðar og auðveldar og fjarfundabúnaðir svo fullkomnir að það er ástæðulaust fyrir örþjóð eins og okkur að hafa slík útibú í öðrum löndum. Þeir sem þar starfa hafa í flestum tilvikum ekkert að gera.
Það eru rök fyrir sendiráðum af okkar hálfu á örfáum stöðum, aðallega hjá alþjóðasamtökum, sem við erum aðilar að.
Þau rök sem stundum heyrast að við getum ekki lokað sendiráðum af því að þá loki aðrar þjóðir sendiráðum hér eru fáránleg. Hvað með það?
Í leiðinni mætti þurrka út aðrar leifar liðins tíma, það eru svörtu límúsínurnar fyrir framan stjórnarráðið. Þær eru hlægilegar. Ætli það sé rétt að þær séu nú með skotheldu gleri, þar sem lífi ráðherra okkar væri ella stefnt í hættu?
Þessi tákn hins opinbera valds eru ekki lengur í samræmi viðtíðarandann.“
Segir Styrmir Gunnarsson, f.v. Ritstjóri Morgunblaðsins.
Discussion about this post