Sigmar Vilhjálmsson, sem þekktur er meðal þjóðarinnar m.a. úr viðskiptalífinu og sem sonur Vilhálms Einarssonar frjálsíþróttamanns, minnist föður síns í færslu á Facebook í dag. Vilhjálmur Einarsson lést í gær, 85 ára að aldri.
Elsku Pabbi minn kvaddi í gær. Opinberlega er hann Silfurmaðurinn frá Melbourne 1956, þar sem hann fékk silfurverðlaun á Olympíuleikunum. Hefur það afrek fylgt mér frá fæðingu og rifjað upp árlega við veitingu Íþróttamanns ársins. Það er því táknrænt að hann hafi kvatt okkur sama dag og kjör íþróttamanns ársins fór fram. Ég er svo sannarlega stoltur af því afreki föður míns.
Aldrei steig þetta afrek honum til höfuðs og hefur hann ávallt nýtt hvert tækifæri til þess að gefa þeim árangri djúpa og innihaldsríka merkingu. Undirbúningurinn, aðstöðuleysið og vantrúin á að eitthvað kæmi úr þessari ferð var eins og eldsneyti á að standa sig vel. Aðstöðuleysið var að mati föður míns kostir í undirbúningnum og vantrúin var frelsið til að gera sitt besta.
Stoltastur er ég þó af Pabba sem manneskju. Ég ólst upp hjá Skólameistaranum Vilhjálmi en ekki íþróttahetjunni. Afrek hans var eins og Íslendingasögurnar fyrir ungan dreng sem kom löngu seinna í heiminn.
Pabbi minn missti aldrei tækifæri til þess kenna manni eitthvað nýtt, opna hugan gagnvart nýjum sjónarhornum eða segja sögur. Enda var aldrei þögn í bíltúrum eða yfir kaffibollanum, það er alltaf eitthvað áhugavert að gerast í heiminum sem krefst umhugsunar og umræðu. Umburðarlyndi, kærleikur og rökhugsun var efst á blaði dygða hjá Pabba. Fordómaleysið algert og trú hans á að allir hefðu snilligàfu sem þyrfti bara finna og virkja var mikil.
Það líður ekki sú vika án þess að fólk komi upp að mér að fyrrabragði og sér ástæðu til þess að skila kveðju til hans og deila með mér upplifun sinni af kynnum sínum af honum. Oftast eru það fyrrverandi nemendur sem vilja meina að þeir eigi honum allt að þakka að þeir kláruðu menntabrautina.
Það gerir mig stoltan í hvert sinn, stoltari en þegar afrek hans á Íþróttasviðinu eru rifjuð upp, án þess að lítið sé gert úr þeim, þvert á móti. Enda sýnir þessi vitnisburður hvað hann hefur gefið mikið af sér allt sitt líf, ekki bara til okkar sonanna, heldur fjöldan allan af nemendum sínum.
Ég er núna staddur í Svíþjóð með miðju syni mínum að keppa á handboltamóti, NordenCup. Ég átti dásamlega stund með Pabba og Mömmu á Aðfangadagskvöld, þar fékk ég tækifæri til að kveðja Pabba. Hann var glaður með að nafni hans væri að keppa við Svíagrýluna og hefði hvergi annarsstaðar viljað hafa okkur feðga en hér saman í íþróttakeppni.
Kjörorð okkar Pabba voru:
Þagmælska, Varúð, Hófsemi og Miskunnsemi.
Það mun aldrei breytast.
Takk fyrir allt elsku Pabbi minn!
https://www.facebook.com/simmiv/posts/10218923957342564
