Algengt er að gerendur í kynferðisbrotamálum noti svokallaðan geðveikisstimpil á fórnarlambið
Anna Bentína Hermansen sem er ráðgjafi hjá Stígamótum, segir í grein á síðu sinni að gerendur kynferðisofbeldis noti það oft sem vopn, að þolandinn sé veikur á geði, til þess að rýra trúverðugleika fórnarlambsins.
Gerandinn nýtir sér þannig þá fordóma sem að hafa tíðkast gagnvart þeim sem að hafa átt við geðraskanir að stíða, til þess að samfélagið taki því sem sannleik, og trúi ekki þolandanum. Slíku vopni sé beitt gagnvart fórnarlömbum, hvort sem ásakanir um geðræn vandamál eigi við rök að styðjast eða ekki.
,,Í gegnum tíðina hafa gerendur notað geðveikisstimpilinn til að gera lítið úr brotaþolum sínum. Í þessu fellst að þeir sem eiga við geðraskanir að stríða séu minna marktækir, ljúgi frekar um atburði eða ímyndi sér þá. Það er eins fjarri veruleikanum og hugsast getur. Fólk með geðraskanir er alveg jafn marktækt og fólk með sykursýki, krabbamein eða hjartasjúkdóma.
Það er alveg jafnmarktækt og fólk sem hefur ekki hlotið neinar greiningar. Geðraskanir eru afar fjölbreyttar og innan sömu geðraskagreiningarinnar eru gríðarlega ólíkir einstaklingar og birtingarmynd raskana þeirra eins ólík og einstaklingarnir eru margir.
Geðröskuðum mæta nógu miklir fordómar í samfélaginu að ekki bætist við að við gjaldfellum fólk með þessu hugtaki og hundsum frásagnir þess af ofbeldi. Kynferðisofbeldi triggerar líka oft geðraskanir hjá fólki. Því ber okkur að taka það alvarlega þegar geðröskuð manneskja segir frá ofbeldi.
Geðveikisstimpillinn hefur verið notaður sem vopn gerenda í gegnum árin til að gjaldfella þá sem þeir brjóta á. Við þurfum að taka það vopn af þeim.
Við höfum tekið druslustimpilinn og umbreytt honum. Við vitum að það bíður engin upp á að vera beittur ofbeldi, að halda slíku fram er drusluskömmun. Að sama skapi er komin tími til að við afnemum geðveikisskömmunina og sýnum þeim sem mæta mestu fordómunum í samfélagi okkar skilning og bætum hlustunarskilyrðin gagnvart þeim en afgreiðum ekki heilan hóp með því að gera hann ómarktækan sem þjónar engum nema gerandanum.“ Segir Anna Bentína Hermansen.
