Það var átakanlegt að lesa viðtal Morgunblaðsins við þann góða lögreglumann, Fjölnir Sæmundsson, sem er formaður Landssambands lögreglumanna. Hann lýsir mjög breyttu og í raun ógnvekjandi starfsumhverfi lögreglumanna á Íslandi.
Margir lögreglumenn hafa gripið til þess ráðs að hafa ekki lögheimili í þjóðskrá með tilheyrandi vanda fyrir viðkomandi í samskiptum við hið opinbera. Er um varnaraðgerð að ræða svo ótýndir ofbeldisseggir geti ekki einfaldlega flett upp heimilisfangi lögreglumanna og síðan komið vopnaðir í heimsókn eins og gerðist nýlega í Reykjavík, þegar fjórir ofbeldisseggir mættu vopnaðir hnífum.
Voru glæpamennirnir, sá yngsti aðeins 15 ára, að hefna brotamanns sem lögreglumaðurinn hafði stöðvað tvisvar sinnum í hefðbundnu umferðareftirliti. Lýsir þetta framgöngu glæpahópa á Íslandi sem voru óþekkt fyrirbæri fyrir inngöngu Íslands í Schengen.
Það er sársaukafullt að vera áhorfandi úr fjarlægð að vitna hvernig stjórnvöld misskilja eða styðja beint við vöxt erlendra eiturlyfjahringja á Íslandi. Lögreglan er engan vegin búin til að takast á við glæpalýð sem lifir á eiturlyfjasölu, mansali, peningaþvætti og hvers kyns glæpum. Alþjóða eiturlyfjahringir beita öllum skalanum allt frá að múta þeim sem mútað verður í stjórnkerfinu til að drepa fólk sem reynir að vinna störf sín eins og heiðarlegir lögreglumenn gera.
Glæpamenn hafa óendanlegan aðgang að vopnum sem lögreglan hefur ekki. Í Svíþjóð er sagt að það sé auðveldara að komast yfir handsprengjur og hríðskotabyssur en flösku af hvítvíni. Það er lágmarkskrafa og til marks um hið stórfurðulega að það þurfi að bera slíka kröfu fram, að íslensk stjórnvöld viðurkenni lögreglumenn sem opinbera starfsmenn. Hvað eru þeir annars okkar góðu verðir laganna sem eiga að vernda okkur frá glæpamönnunum?
Íslensk stjórnvöld hafa flutt inn glæpamennsku fyrirmyndarríkisins Svíþjóðar. Í Svíþjóð eru málin komin í slík óefni að lögreglan sjálf segist ekki ráða við ástandið. Stjórnmálamenn karpa og þrefa en tregða kerfisins minnkar hægar en vöxtur glæpahópanna. Sænskir stjórnmálamenn vilja ekki að lýst verði yfir neyðarástandi og herinn sendur til að handtaka þennan glæpalýð sem yfirvöld vita nákvæmlega hverjir eru. Á meðan er grafið undan samfélagsstoðunum og samfélagið markvisst mélað niður.
Dómsmálaráðherrann upplýsir um viðvaranir frá kollegum sínum á Norðurlöndum. Tekur hún nokkuð mark á þeim? Eru ekki glæpahóparnir þegar búnir að hreiðra svo vel um sig á Íslandi að það er orðið um seinan að bregðast við?
Þegar stjórnvöld hunsa hina augljósu hættu, þá verður þjóðin að rumska og veita laganna vörðum allan þann stuðning sem mögulegt er.
Þetta er spurning um líf og limi Íslendinga, núverandi og komandi kynslóða.
Vilja yfirvöld að Íslandi breytist í alþjóða eiturlyfjabæli, þar sem vopnaðir glæpamenn ráða lögum vegna sigurs yfir íslensku lögreglunni og þar með allri þjóðinni? Ef einhverjir ættu að hafa forgöngu á fjárlögum, þá eru það laganna verðir sem leggja á sig þá áhættu sem fylgir starfinu í baráttunni við glæpagengin.
Að lögreglumenn skuli búa við slíka fásinnu að kerfið viðurkenni þá ekki sem opinbera starfsmenn er þvílík himinhrópandi mótsögn við hlutverk lögreglunnar að það er með öllu óskiljanlegt. Stjórna glæpamenn yfirvöldum eða ætla yfirvöld að gera eitthvað í málunum?
Ef dómsmálaráðherrann tekur nokkuð mark á aðvörun kolleganna á Norðurlöndum, þá ætti hún tafarlaust að bregðast við SOS-kalli Landssambands lögreglumanna og fylgja ráðum þeirra.
Gústaf Adolf Skúlason, skrifar hjá Þjóðólfi.is
