,,Í dag er strípaður örorkulífeyrir 70 þúsund krónum lægri en lágmarkslaun og það er ferlega vond staðreynd''

Takk þið öll sem tókuð þátt í þrautagöngu öryrkja undir merkjum ÖBÍ – takk fyrir frábæran dag, takk fyrir að ganga undir merkjum ÖBÍ, ég er ótrúlega stolt og hreykin af því að fá að vera ykkur samferða, öryrki og fötluð kona. Þetta getum við og þetta gerðum við og það er mikilsvert.
Mínum kæra baráttufélaga Sólveigu Önnu þakka ég fyrir að deila ræðutíma sínum og sviðinu með mér. Í dag urðu vatnaskil, í dag kvað við nýjan hljóm, barátta okkar og verkalýðsfélaganna heyjum við saman. Baráttan er rétt að byrja, breiðu bökin krefjast mannsæmandi lífeyris!
Ræða mín á Ingólfstorgi:
Kæru félagar, til hamingju með daginn. Mér er mikill heiður sýndur að fá að ávarpa ykkur hér í dag!
Þessi dagur er merkilegur því hann markar tímamót. Í dag hafa verkalýðsfélögin tekið höndum saman við Öryrkjabandalagið, í dag mörkum við upphaf nýrra tíma, nýrrar baráttu þar sem enginn er skilinn eftir! Enginn er skilinn eftir!
Við boðum ný viðhorf, nýja nálgun þar sem fólk sem ekki lengur getur unnið sökum veikinda eða fötlunar er EKKI skilið eftir, því séu tryggð þau sjálfsögðu mannréttindi að lifa af lífeyri sínum og skerðingar séu ekki fátækragildra. Við trúum því að saman vinnum við sigra.
Jöfnum kjörin – samfélag fyrir alla er yfirskrift þessa baráttudags og sannarlega þarf að jafna kjör og sannarlega á samfélagið að rúma okkur öll, þess vegna erum við hér saman, fólkið sem tapað hefur starfsgetu og fólkið sem enn heldur henni – og krefjumst þess eins að launin dugi til mannsæmandi lífs.
Öryrkjar eru þverskurður samfélags og að stærstum hluta fólk sem á sér langa sögu á vinnumarkaði, fólk sem lagt hefur samfélaginu til vinnandi hönd meðan það gat og auðgar enn samfélagið á ýmsan hátt. Stolt, frábært fólk sem vissuleg leggur sitt af mörkum alla daga. Hinn raunverulegi auður landsins erum við öll og við erum allskonar, ekkert okkar er æðra öðru.

Þessar ljóðlínur Davíðs Stefánssonar eru enn jafn gildar og þær voru fyrir meira en fimmtíu árum síðan -… og ég veit að það er konan – sem kyndir ofninn minn – sem út með ösku fer – og eld að spónum ber – og yljar upp hjá mér, læðist út úr stofunni og lokar á eftir sér. Þessi kona er hér enn, konan sem passar börnin okkar annast okkur þegar við veikjumst, annast ömmur okkar og afa. Þessi kona er konan og karlinn sem vinna láglaunastarf sitt af hugsjón og alúð en uppskera ekki í samræmi við það …Fáir njóta eldanna sem fyrstir kveiktu þá!
Enn er þetta raunin enn er það svo að auðurinn sem við fólkið í samfélaginu sköpum í formi margskonar framlags skilar sér ekki í vasann, margir ná ekki endum saman og alltof margir eru fátækir ævina á enda. Þetta er því miður staða allt of margra þrátt fyrir velmegunaráróður stjórnvalda.
Sérstaklega eru það öryrkjar, fatlað og langveikt fólk og hópur ellilífeyrisþega sem eru í þeirri vondu stöðu að geta ekki framfleytt sér smánarlágum lífeyri sem þeim er skammtaður, og hafa að auki litla möguleika á að vinna sér inn aukreitis þar sem allskonar skerðingum er enn viðhaldið. Krafa okkar er að ef við veikjumst, fötlumst eða fæðumst fötluð fáum við SAMT að vera til, fáum við samt að eiga mannsæmandi líf. Að lyf og heilbrigðisþjónustu sé ekki lúxus, að við búum við húsnæðisöryggi, að framfærslan dugi fyrir fæði, klæði og húsnæði. Að það að vera barn öryrkja sé ekki ávísun á það að vera fátækasta barn Íslands. Að örorka sé ekki ávísun á fátækt. Hverra ákvörðun er það að öryrkjar skuli vera réttminnstir og fátækastir allra í samfélaginu? Veikindi og fötlun er ekki val fólks, örorka er ekki val, en hún getur svo sannarlega verið afleiðing vondra pólitískra ákvarðana.
Ekkert okkar er óhult fyrir veikindum og slysum, þess vegna er gríðarlega mikilvægt að við sýnum samkennd, að við sýnum hvort öðru skilning – Að við stöndum saman – af því að öll eigum við rétt á að lifa góðu lífi.
Kæra fólk, Í dag er strípaður örorkulífeyrir 70 þúsund krónum lægri en lágmarkslaun og það er ferlega vond staðreynd. Slæm fjárhagsstaða fjölda öryrkja er vitnisburður um vondar ákvarðanir margra ríkisstjórna og enn nærir ríkisstjórnin fátækt í okkar ríka landi. Í raun hefur staða lágtekjulífeyrisþega aldrei verið verri. Ég bind miklar vonir við nýja forystu verkalýðsins, að hér og nú sé upphaf nýrra tíma á Íslandi, þar sem enginn er skilinn eftir! Segjum nei við fátækt svo við öll getum blómstrað.