Íslenska leikskólakerfið er um margt til fyrirmyndar. Foreldrar almennt ánægðir með starfið sem þar fer fram. Og það er í raun helst á Norðurlöndunum sem slíkt kerfi er til staðar fyrir fjölskyldurnar. Í Bretlandi þar sem undirritaður þekki vel til eftir fjölmargar ferðir í Ferguson verksmiðjurnar kostar stórfé að hafa börn á leikskóla. Slíkt fyrirkomulag ýtir undir stéttaskiptingu og veldur því að konur komast síður út á vinnumarkaðinn þegar börnin eru ung.
En stundum veltir lítil þúfa þungu hlassi. Hér áður fyrr var fremur lítið um svokallaða starfsdaga í leikskólunum. Þannig náðist meiri samfella í leik og starfi hjá foreldrum. En nú virðist þróunin vera sú að við hverja kjarasamningalotu fjölgar starfsdögum og líka reyndar í grunnskólunum. Þessir endalausu starfsdagar valda alls kyns röskun á daglegu lífi foreldranna. Þeir eru oft í miklum vandræðum með að fá frí í vinnunni eða að fá pössun fyrir börnin.
Ekki virðist nokkuð tillit tekið til þess að aðstæður fólks eru afar mismunandi. Þannig getur einstætt foreldri til dæmis verið með viðkvæmt félagslegt net að falla í. Og svo hafa þessir endalausu starfsdagar slæm áhrif fyrir atvinnulífið þar sem tannhjólin verða að snúast.
Það er ekki gott að segja hvernig samfélag þróast þar sem þess er krafist við hverja kjarasamninga að vinnuvikan styttist og að starfsdögum fjölgi og líka að launin hækki. Ætli þetta endi ekki með því að stórir hópar í okkar litla samfélagi fari á borgaralaun svona eins og á Kúbu. Þar geta menn valið á milli að vinna eða fá launaseðla frá ríkinu. Þessum launaseðlum fylgir aðgangur að opinberum verslunum er skipta mánaðarlega um nokkra vöruflokka í sínum annars hálftómu hillum. Vilja menn slíka framtíð?
Guðmundur Jónsson